Fundacja św. Benedykta jest wydawcą kwartalnika „Christianitas” oraz serwisu internetowego „christianitas.org”. Wydawnictwa poświęcone są analizom religijnym, społecznym i cywilizacyjnym.
Przejdź do strony 
Najnowsze publikacje wydane dzięki dofinansowaniu ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Jean Raspail, Hurra Zara!. Saga rodu Pikkendorfów
„Wszyscy umieramy za to samo królestwo, to, które nie ma ziem ani granic i które nosimy w sobie samych.”
Franz von Pikkendorff
Bohaterowie tej książki to wolne duchy, dla których wierność i honor są zasadą życia, nie kochają niczego tak bardzo jak czynu – i to najlepiej czynu bezinteresownego, dla samego piękna gestu. Ci bohaterowie to „dynastia Pikkendorfów”. Prawdziwi anarchiści. Ale anarchiści zakochani w wyższym porządku, którego świat jest tylko bardzo niedoskonałym odbiciem, ponieważ zawsze istnieje jakiś wątpliwy kompromis, jakaś ukryta infamia, jakaś zdrada. Wszystko to, co Pikkendorffowie natychmiast odrzucają.
Narrator relacjonuje historię ich burzliwych losów, którą opowiada mu ich ostatni potomek. Zaczyna się ona wraz z przybyciem skandynawskich Gotów i trwa pod patronatem ich przodkini, świętej Zary, której imię nawet najmniej pobożni wymawiają z namaszczeniem, a w chwilach trudnych z zadziwiającą skutecznością. Ród ten wydał na świat cały kontyngent księży, mnichów, biskupów, a nawet męczenników, o których wspominają także karty tej książki.
Pikkendorffowie tworzą katolicką i mówiącą po francusku diasporę, której członków odnajdujemy we wszystkich krajach Europy, ale i w Meksyku, Patagonii czy Transwalu. Uczestniczyli w prawie wszystkich wojnach, we wszystkich wstrząsach, które ruszały fundamentami świata, do którego są przywiązani tylko dzięki wolnemu wyborowi.
Wspólny mianownik tej całej linii postaci to gorąca wiara, odwaga, młodzieńcza brawura, pościg za marzeniami i wyobraźnią. Wszyscy są młodzi wiekiem i (lub) sercem. Mogą oni odnosić zwycięstwa lub nie, ale nigdy nie są pokonani czy zniechęceni. Oddają swoje ciało i duszę obronie wartości, które, przynajmniej w ich oczach, mają większy lub mniejszy związek z sacrum.
Niewielu członków tej starej i licznej rodziny spokojnie zmarło we własnych łóżkach. W ostatnich wiekach dotyczyło to m.in. młodego Franciszka Ludwika de Pikkendorffa w forcie w Chartres, blisko Missisipi, który ginie w 1763 roku, walcząc u boku wiernych francuskiemu królowi Indian. Sto lat później Karl Oktavius von Pikkendorff, z gałęzi niemieckiej, w wieku dwudziestu dziewięciu lat przybywa do Meksyku z cesarzem Maksymilianem, za którego dzielnie walczy. Udaje mu się powrócić do domu, ale pozostawia w Meksyku dwóch naturalnych synów, którzy nawet jako siedemdziesięciolatkowie mają wciąż młode serca i stają na czele walki „Cristeros”, w której zostają zastrzeleni w 1929 roku.
Wierni swojej dewizie kierują się przede wszystkim zasadą osobistego bohaterstwa, służąc sprawie, którą sami wybierają. Ich bohaterskie i romantyczne przygody są zaproszeniem do odwracania kolei rzeczy, odwracania biegu czasu. Jedną z takich postaci jest Elena de Pikkendorff, która zanim staje się łowcą niemieckich łodzi podwodnych, uczestniczy w wojennych zmaganiach, oddając swoje luksusowe auto na służbę żołnierzom znad Marny. Wielu innych spotkaliśmy czytając „Sira”, „Pierścień Rybaka”, „Króla zza morza”, „Siedmiu jeźdźców” czy pozostałe raspailowskie powieści i opowiadania.
W ten sposób Jean Raspail, korzystając ze swego epickiego geniuszu, bierze nas po raz kolejny na „przejażdżkę po krainie marzeń”, także po to, żebyśmy po dotarciu na miejsce mogli ujrzeć rzeczy w ich właściwym kształcie, nad przepaścią, która oddziela sen od jawy.
Jean Raspail (1925-2020), pisarz i podróżnik. Katolicki tradycjonalista j francuski monarchista. Konsul honorowy Królestwa Patagonii, którego historię opisał w powieści Ja, Antoni de Tounens, król Patagonii, za którą otrzymał nagrodę Grand Prix Akademii Francuskiej; pośród licznych innych nagród jest laureatem Nagrody Chateaubrianda, Jeana Giono, T,S. Eliot Award w Chicago i Literackiej Nagrody Wartburga; z jego dzieł powieściowych i reportaży do najważniejszych należą: proroczy Obóz świętych, Oczy Ireny, Siedmiu jeźdźców, Pierścień Rybaka, Miłosierdzie, Na królewskim szlaku oraz rojalistyczne Sire i Król zza morza.
Z listu Ministra Kultury Piotra Glińskiego odczytanym w trakcie pogrzebu Jeana Raspaila:
„Z wielkim żalem przyjęliśmy wiadomość o śmierci Jeana Raspaila wielkiego pisarza, w którym nasza kultura i cywilizacja miały swojego gorliwego rzecznika, orędownika i obrońcę. Chcielibyśmy przy tej smutnej okazji wyrazić naszą wdzięczność za jego przesłanie wierności wobec naszego wspólnego chrześcijańskiego dziedzictwa i wobec każdego i wszystkiego co w nim najdelikatniejsze, najbardziej kruche i najsłabsze. Dawał temu wyraz nieustannie w swojej twórczości, w powieściach i reportażach, ale także w swoich odważnych publicznych wystąpieniach. Szczęśliwie się stało, że twórczość ta jest w Polsce coraz bardziej znana, popularna i ceniona. Jego odejście boli tym bardziej, że żegnamy także człowieka który dał się poznać jako szczery przyjaciel Polski, której walkę o wolność i zachowanie swojej tożsamości podziwiał i wspierał.”
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury - państwowego funduszu celowego
Paweł Milcarek, Otwarte okna. Szkice z kultury humanizmu katolickiego
Książka to fascynująca opowieść o odrodzenia kultury pod wpływem wiary. Dotyczy to zarówno czasów dawniejszych, jak i dwudziestowiecznej wersji tej historii łączącej dokonania literackie, filozoficzne, z dziedziny etyki, estetyki i myśli społecznej. W treści książki te różne aspekty pojawiają się poprzez teksty skoncentrowane na centralnych ideach dzieł wybranych filozofów, pisarzy i teologów. Autor podejmuje z różnych perspektyw sprawę humanistycznego dziedzictwa kulturowego chrześcijaństwa – zarówno w płaszczyźnie zasad relacji wiary i kultury, jak i średniowiecznych oraz nowożytnych przykładów ich powiązań. Obrazu dopełniają refleksje dotyczące prób kultywowania humanizmu integralnego w wieku laicyzmu i totalitaryzmów.
Paweł Milcarek zabiera nas w podróż śladami szlachectwa duchowego. Znajdujemy w tym tomie wytworność i rzadko dziś spotykaną erudycję, która jest czystą żywotnością (intelektualną i duchową) i ma w sobie coś z radości. Znajdujemy dar ciepłej, jakby ledwie muskającej nas ironii, która nigdy nie rani, a jedynie – jak całe to dzieło spojone osobowością autora – daje do myślenia. „Otwarte okna” – oto sztuka zwracania uwagi!
Dr Justyna Melonowska
Ujmuje mnie w tych esejach płynące z „pewności wiary”, spokojne i pogodne mówienie o najbardziej palących sprawach naszych czasów. Styl tej książki przypomina „łagodny nurt wód Siloe” (Iz 8,6). Autor udowadnia, że zdrowa reguła katolicka jest tym, co obmywa rany współczesności, a następnie jednoczy się ze wszystkim, co głęboko człowiecze, nie mieszając się jednak z naszą mętnością i zagubieniem. Kultura jest ludzka o tyle, o ile poddaje swój naturalny potencjał dynamice Wcielenia i mocy sakramentów Kościoła; wtedy staje się prawdziwie chrześcijańska. Niniejsza książka wnika w te kwestie z nieznaną mi wcześniej głębią spojrzenia.
Dr Michał Gołębiowski
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury - państwowego funduszu celowego
Regine Pernoud, Georges Herscher, Ogrody klasztorne
Książka „Ogrody klasztorne” to od lat najważniejsza pozycja dla wszystkich którzy zajmują się fenomenem kulturowym klasztornego ogrodu, czyli jednego z najważniejszych miejsc średniowiecznego krajobrazu kulturowego. Książką współtworzona jest przez znaną mediewistkę, Régine Pernoud, autorkę wielu dzieł przybliżających i odkłamujących problematykę kultury średniowiecznej oraz Georges Herscher i Jean-Paul Collaert, specjaliści w zakresie problematyki ogrodów od strony ich uprawy, utrzymania i historii, oraz autor fotografii – Henri Gaud.
Łączą się w tej książce: profesjonalna znajomość poruszanej problematyki z punktu widzenia dziejów duchowości, reguły zakonnej, kultury rolnej i historii rozwoju tych ogrodów. Przewodnikiem po tym ostatnim zagadnieniu jest Georges Herscher, który prezentuje najważniejsze ogrody klasztorne we Francji z perspektywy wczoraj i dziś. Natomiast Jean-Paul Collaert zajmuje się się konkretnymi mistrzami sztuki ogrodów klasztornych.
Nie da się ukryć, że prof. Regine Pernaud, jako jeden z najwybitniejszych znawców średniowiecza nadawała się jak mało kto do wprowadzenia współczesnego czytelnika w zagadnienie ogrodów klasztornych. Książka ta to jedna z ostatnich jej publikacji. Powstała pod koniec jej życia. Książka nie przypadkowa, bo klasztory i życie monastyczne zawsze należały do jej ulubionych tematów. W tym wypadku chodzi zarówno o historię ogrodów prawdziwych, warzywniaków, sadów, rabat z ziołami i kwiatami, ale też ogrodów wyobrażonych nawiązujących do idei ogrodu rajskiego. Ogrody te były również nierozerwalnie związane z często podziwianą architekturą klasztorów i dodawały im nowego uroku. Warto zresztą pamiętać, że książka ta przedstawia stare dokumenty przywracające do życia często minioną przeszłość oraz fotografie, w większości oryginalne, przedstawiające obecny stan wciąż żywych ogrodów klasztornych, lub tego co po nich zostało…
Duże zainteresowanie książką we Francji, bierze się pewnie także z mody na ekologię, powrót do natury, poszukiwanie zaginionych źródeł duchowości. Ale w tej książce w sposób oczywisty najwyraźniej zabrzmią idee chrześcijańskiego średniowiecza karmiącego się jeszcze dość mocno myślą antyku. Duchowość monastyczna, teologia rajskiego ogrodu, wszechobecność symboli i głębszych znaczeń. Znajduje to także wyraz w formule estetycznej tej pracy, można by rzec, typowo francuskiej związanej z użyciem dokumentacyjnej fotografii, korzystającej z bogactwa kulturowego dziedzictwa Francji.
Przepiękny album cieszący oko i w sposób atrakcyjny prezentujący dość rzadką wiedzę na temat klasztornego ogrodu, z nieukrywaną zachętą do spróbowania, żeby przenieść coś z tego także do swojego ogrodu, działki, werandy, balkonu czy doniczki. Bo ostatecznie nie liczy się areał, ale idea której to służy i satysfakcja ogrodnika i nadzieja na powrót do Edenu.
Dofinansowano ze środków Ministerstwa Kultury, Dziedzictwa Narododowego i Sportu pochodzących z Funduszu Promocji Kultury - państwowego funduszu celowego
Jean Raspail. Huzarzy. Opowieści ku pokrzepieniu serc
Jean Raspail znany jest przede wszystkim dzięki swoim wspaniałym powieściom. Teraz mamy szansę poznać go także jako autora opowiadań, które były publikowane na przestrzeni kilkudziesięciu lat. Ostatecznie większość z nich została wydana we Francji w dwóch zbiorach: Huzarzy (1982) i Bębny pośród śniegów (2002). W edycji polskiej po raz pierwszy spotkają się wszystkie razem.
Przez lata pojawiały się jak komety. Świeciły przez moment mocnym światłem i za chwilę znikały przykryte przez wielkie powieści. A to przez Obóz Świętych, a to przez Pierścień Rybaka. Ale dla autora pozostawały niezwykle drogie. Napisał kiedyś, że za kilka z nich oddałby przynajmniej połowę swoich powieści. Wszystkie znalazły się w tym zbiorze. Opowiadania te znakomicie pokazują różnorodność zainteresowań, ale też niezwykłą erudycję i ten dar, który był znakiem rozpoznawczym jego pisarstwa – dar opowiadania.
Warto też pamiętać, że w jego twórczości wątki i bohaterowie krzyżują się i dopełniają, tak więc dla jego czytelników pojawienie się kolejnych opowiadań będzie też potężnym zasobem informacji i tropów interpretacyjnych, bo jego dzieła nigdy się ostatecznie nie kończyły. Oczy Ireny dopowiadają Siedmiu jeźdźców, Król zza morza rozwija Sira a na to wszystko nakładają się opowiadania, choćby takie, jak Złoty klucz, który eksploruje wątki Pierścienia rybaka. Opowiadanie bardzo autobiograficzne, jeden z raspailowskich testamentów, który opisuje śmierć pisarza i trzeba przyznać, że ten testament wypełnił co do joty. Do końca swoich dni, w rozmowach, artykułach, wywiadach, wznawianych książkach był czynnym obrońcą wszystkich tych spraw, którym poświęcił swoje życie. W jakiś symboliczny sposób zamykała to jego Msza pogrzebowa sprawowana w kościele św. Rocha w Paryżu, w miejscu, gdzie rozegrała się ostatnia bitwa antyrewolucyjnego powstania, w której 300 rojalistów pod wodzą gen. Louisa Théveneta padło pod ogniem dział Napoleona Bonaparte. Historię tę ze szczegółami opisał w książce Na królewskim szlaku, co tylko potwierdza, że jego wyobraźnia graniczyła z darem widzenia spraw i wydarzeń wcześniej i jaśniej niż w przypadku zwykłych śmiertelników.
Są tu teksty, na których szczególnie mi zależy. Niektóre z nich, jak Złoty klucz czy Ataulf, król Wizygotów są mi bardzo bliskie. Wiem, że moi czytelnicy tworzą coś w rodzaju wielkiej rodziny. Może będą szczęśliwi, mogąc mnie poznać w ten sposób nieco lepiej. Najbardziej lubię opowiadanie Bębny pośród śniegów, w którym książę G. bawi się moimi marzeniami z dzieciństwa. Także wśród śniegów rozgrywa się akcja Huzarów z Katlinki – po pięćdziesięciu latach odnajdują się tam zaginieni francuscy żołnierze. Dwa ostatnie opowiadania zawierają raczej refleksje nad współczesnością. Ubawiłem się setnie, pisząc Dziwną wyprawę…, bo fikcja jest najlepszym sposobem traktowania tematów drażliwych. Co się tyczy Przekazania władzy (moja wrodzona skromność trochę cierpi), nadal napawa mnie ono dumą i radością.
Dofinansowano ze środków Ministerstwa Kultury, Dziedzictwa Narododowego i Sportu pochodzących z Funduszu Promocji Kultury - państwowego funduszu celowego
Jean Raspail, Na królewskim szlaku. W kanu od Rzeki Św. Wawrzyńca do Missisipi
W książce tej Jean Raspail, wielki pisarz i podróżnik, opowiada o swojej młodzieńczej wyprawie z końca lat czterdziestych ubiegłego wieku, podczas której, wraz z trójką przyjaciół, pokonuje w dwóch niewielkich kanu prawie 3000 mil Rzeką Świętego Wawrzyńca, Wielkimi Jeziorami i Missisipi. Królewskim szlakiem wodnym: od Trois-Rivières w dzisiejszej Kanadzie do Nowego Orleanu. Śladami podróżników, żołnierzy i misjonarzy – legendarnych pionierów Ameryki Francuskiej. Opowiada o przygodzie, która podczas siedmiu miesięcy zmagań zrobiła z młodzieńca mężczyznę, pisarza, podróżnika i odkrywcę.
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury, uzyskanych z dopłat ustanowionych w grach objętych monopolem państwa, zgodnie z art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych
Jean Madiran, Dwie demokracje. Wybór pism
Dwie Demokracje to pierwszą wydana w Polsce książka jednego z najważniejszych pisarzy współczesnej prawicy katolickie. Jest to zbiór esejówa o sprawach zasadniczych. Nie tylko o tytułowych dwóch demokracjach, tej z Bogiem i tej bez Boga, ale i o sprawiedliwości społecznej, i innych ideach państwa katolickiego. Jean Madiran (1920-2013) to francuski filozof i publicysta. Katolicki tradycjonalista i monarchista ze szkoły Charlesa Maurrasa. Benedyktyński oblat związany wieloletnią przyjaźnią z opatem Dom Gérardem Calvet założycielem klasztoru w Le Barroux. Zobacz więcej
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury, uzyskanych z dopłat ustanowionych w grach objętych monopolem państwa, zgodnie z art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych
Charles Maurras, Przyszłość inteligencji i inne pisma
Książka ta bardzo reprezentatywna prezentacja twórczości Charlesa Maurrasa. Jego najważniejsze wypowiedzi w dziedzinie polityki, estetyki i poezji oraz wprowadzenie do nich przez najlepszych znawców tematu. Charles Maurras (1868–1952) to francuski myśliciel polityczny, filozof, krytyk literacki, poeta i polityk. Twórca nacjonalizmu integralnego i przywódca monarchistycznego ruchu Action Française. Urodził się w Martigues koło Marsylii. Lata młodzieńcze poświęcił przede wszystkim twórczości literackiej. W 1891 roku ogłosił artystyczny Manifest Szkoły Romańskiej odwołujący się do średniowiecznej poezji trubadurów i truwerów oraz renesansowego klasycyzmu. Od połowy lat 90. jego głównym polem aktywności była polityka. W 1899 roku założył Action Française – ruch polityczny o charakterze monarchistycznym, nacjonalistyczny i kontrrewolucyjnym, który przez następne 40 lat był głównym reprezentantem francuskiej antyliberalnej prawicy.
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury
René de Chateaubriand, Geniusz Chrześcijaństwa
Trwają przygotowania do wydania w przekładzie na język polski całości wielkiego dzieła jakim jest „Geniusz chrześcijaństwa” René de Chateaubrianda. Zadanie jest o tyle ważne, że odnosi się do jednego z najważniejszych europejskich autorów XIX w. i do jednej z najważniejszych książek tego czasu.
„Geniusz chrześcijaństwa jest jednym z najważniejszych utworów Chateaubrianda, znakomitego pisarza, polityka i dyplomaty, czołowego przedstawiciela literatury francuskiej pierwszej połowy XIX w. Mamy w nim do czynienia z połączeniem osobistego świadectwa pisarza, jego ewolucji intelektualnej i duchowej, z odpowiedzią na autentyczne, zbiorowe oczekiwanie ówczesnego społeczeństwa francuskiego; obrona chrześcijaństwa przed uprzedzeniami, jakie przyniósł wiek XVIII, stała się bowiem odczuwalną potrzebą owych czasów pełnych zamętu po wydarzeniach rewolucyjnych. Książka zrywała z konwencjami klasycyzmu odwołującego się do mitologii, wskazywała na sztukę gotycką i wielkie epopeje średniowieczne jako nowe źródła inspiracji artystycznej, wzruszała swoją poetyką ruin czy pięknem liturgii. Dlatego też zyskała wielki rozgłos i wywarła duży wpływ na współczesnych, przygotowując wręcz drogę nurtowi romantycznemu. Nie ulega dla mnie, jako romanisty literaturoznawcy i XIX-wiecznika, najmniejszej wątpliwości, że Geniusz chrześcijaństwa, książka Chateaubrianda z 1802 roku, zasługuje na zaprezentowanie polskiemu czytelnikowi w całej swej okazałości, jako że przekład Anny Loby, wydany w 2003 r. przez poznański Klub Książki Katolickiej, skądinąd bardzo dobry, objął jedynie fragmenty dzieła, a przekład poprzedni, także zresztą skrócony („do użycia młodzieży”) pochodzi z 1816 r.! i stał się bardzo już trudno czytelny dla dzisiejszego czytelnika. Potrzeba jest zatem wielka.”
prof. dr hab. Wiesław Malinowski romanista; pracownik naukowy UAM; Wykładowca i tłumacz
„Wydany w 1802 roku Geniusz chrześcijaństwa jest nie tylko jednym z najważniejszych utworów François-René de Chateaubrianda, lecz także dziełem, które wywarło znaczący wpływ na historię idei literackich i religijnych we Francji i w Europie XIX wieku. Autor poddaje w nim krytycznej rewizji oświeceniowe poglądy na temat ludzkiego poznania i wiary w postęp naukowy, by opierając się na historii chrześcijaństwa, ukazać jego olbrzymi dorobek i wkład cywilizacyjny w rozwój świata. Jest to dzieło zarazem osobiste jak głęboko zakorzenione w historii. Dzięki Geniuszowi chrześcijaństwa Chateaubriand stał się dla swego pokolenia duchowym przewodnikiem zarówno w sferze religijnej jak i literackiej, otwierając drogę romantyzmowi i stając u źródeł duchowej odnowy XIX wieku. Dzieło to, bez którego trudno zrozumieć historię literatury i idei w XIX wieku znane jest w języku polskim jedynie we fragmentach. Pierwszy przekład (niepełny), autorstwa Franciszka Ksawerego Giżyckiego ukazał się w 1816 roku pt. Duch wiary chrześcijańskiej i jest dziś praktycznie niedostępny. W 2003 roku ukazał się wybór fragmentów z dzieła Chateaubrianda w moim przekładzie, obejmujący niecałą połowę objętości oryginału. Mimo, że przekład ten okazał się ważny dla wielu badaczy i jest często cytowany w wielu opracowaniach, to jako wycinek całości dzieła narusza jego misterną konstrukcje i nie oddaje, siłą rzeczy, jego pełnego bogactwa. Jestem przekonana, że wydanie całościowego przekładu pozwoli docenić znaczenie tego dzieła dla historii literatury, religii i idei nie tylko w kontekście francuskim, ale i ogólnoeuropejskim.”
Anna Loba, Prof. UAM; pracownik naukowy, romanistka Wykładowca i tłumacz.
„Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego”
Jean Raspail Gra w króla
Gra w króla to powieść na wskroś raspailowska. Uważny czytelnik odnajdzie w niej wiele wątków i postaci znanych z innych, notabene późniejszych, książek tego autora – Pedra de Lunę, Pikkendorfów czy Jego Wysokość Antoniego de Tounensa, pierwszego króla Patagonii. Nic w tym dziwnego – wszyscy oni są mieszkańcami świata marzeń, królestwa pod niebiesko-biało-zieloną flagą Patagonii. Ich wspólną cechą jest przedkładanie świata wyobrażonego nad ten uznawany przez większość ludzkości za realny. Oni nie bawią się w królestwo, ale prowadzą ze światem i samymi sobą swoistą grę – grę w króla.
Nie przez przypadek narratorem „Gry w króla” jest mężczyzna, który zachował duszę dziecka. Gdy jako trzynastoletni chłopiec spotyka pewnego wiejskiego notariusza, właściciela i mieszkańca zamku leżącego na skalistym wybrzeżu Bretanii, wkracza do świata marzeń, w którym notariusz jest królem, spadkobiercą Królestwa Patagonii. I w tym świecie pozostaje już na zawsze. Bo – jak pisze Raspail – „Tylko dzieci potrafią być królami. Dorośli już nie marzą. Podcięto im skrzydła”. A bohaterowie „Gry w króla” potrafią latać. Potrafią też żeglować. W ich wyprawach bretońskie wybrzeże staje się wybrzeżem Ziemi Ognistej, mała żaglówka – wielkim żaglowcem, a charakterystyczny dla Bretanii północno-zachodni wiatr noroît – wichrem hulającym nad przylądkiem Horn.
Ale przywilej bycia królem lub poddanym Królestwa Patagonii ma swoją cenę. Jest nią samotność. Każda przygoda przeżywana w tym kraju za morzem ma w sobie rys tragizmu. Nie może być inaczej. Bo kiedy w Patagonii zaświeci słońce, to – jak mówi jedna z wiernych poddanych tego królestwa – aż robi się niedobrze. A mimo to, jeśli jesteś, Czytelniku, gotów na chwilę porzucić ten przyziemny i przywiązany do ziemskich (nomen omen) rzeczy świat, jeśli nie zatraciłeś całkiem dziecięcej umiejętności marzenia o sprawach wielkich, choć być może z góry przegranych, zapewniam, że gdy zagrasz w grę w króla, zatęsknisz za Patagonią.
Jeśli Patagonia to okręt flagowy literackiej twórczości Raspaila, to Gra w Króla jest na pewno jednym z najpiękniejszych okrętów w tej flocie pod niebiesko-biało-zieloną banderą.
Jean Raspail (1925-2020), pisarz i podróżnik. Przez lata Konsul honorowy Królestwa Patagonii, którego historię opisał w powieści Ja, Antoni de Tounens, król Patagonii, za którą otrzymał nagrodę Grand Prix Akademii Francuskiej; Pośród licznych innych nagród jest laureatem Nagrody Chateaubrianda, Jeana Giono, T,S. Eliot Award w Chicago i Literackiej Nagrody Wartburga; z jego dzieł powieściowych i reportaży do najważniejszych należą: proroczy Obóz świętych, Oczy Ireny, Siedmiu jeźdźców, Pierścień Rybaka, Miłosierdzie, Na królewskim szlaku oraz rojalistyczne Sire i Król zza morza.
***
Patagonia to taka zabawa, która jest jednocześnie poważna i niepoważna. Prawdziwa zabawa dziecięca to zabawa „na serio”. Tak samo jest z Patagonią. Zabawa polega na tym, że wychodzi się ze swojego świata, wyrusza gdzieś na wycieczkę lub wyprawę. A to jest trudne… Ale żeby się bawić w taką zabawę, trzeba najpierw zrozumieć prawdę Patagonii, tej niesamowitej krainy, tego ostatniego kraju, gdzie jest tyle wolnej przestrzeni! Ale uwaga, nie przestrzeni, jaka jest na Saharze czy afrykańskiej sawannie. Patagonia to kraj, który nadaje się do zamieszkania, gdzie trzeba się zmierzyć z samotnością, kraj, który zaludniały wymarłe indiańskie plemiona. To nie Sahara Ojca de Foucaulda ani Egipt Ojców Pustyni. To kraina zdobywców. Jest tak pusta, że ma się wrażenie, iż można ją na chwilę zdobyć, od razu jak się tam zamieszka. A to wspaniałe uczucie! Można sobie uświadomić, czym jest, tylko gdy postawiło się tam nogę.
Jean Raspail
„Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego”
Sztandarowym dziełem jest wydawanie najważniejszych książek Chrześcijaństwa w serii „Biblioteka Christianitas”. Fundacja kontynuuje inicjatywę Klubu Książki Katolickiej.
W 2015 r. ukazała się kolekcja śpiewów gregoriańskich na cały rok liturgiczny wydana we współpracy z francuskim opactwem benedyktyńskim Notre Dame de Triors, Wydawnictwem Dębogóra oraz Wydawnictwem AA.
Inne wydawnictwa fundacji to:
Od kilku lat fundacja wydaje również kalendarz tradycji.
